Μία κάψουλα που ανοίγει είναι το κεντρικό εικονογραφικό στοιχείο της έκθεσης. Η κάψουλα φέρει μέσα της τον χρόνο και όταν ανοίγει απελευθερώνει το παρελθόν, το μέλλον, το παρόν ή ρινίσματα χρόνου που ανήκουν παντού. Το ον-χρόνος που βγαίνει μέσα από την κάψουλα αναπαρίσταται αποσπασματικά στις αίθουσες της έκθεσης μέσω ζωγραφισμένων τμημάτων από το φανταστικό σώμα του.
Επιπλέον χρησιμοποιήθηκε μία κλίση στη γραφή του τίτλου της έκθεσης, όπως και στην τοποθέτηση αυτοκόλλητων ολογραφικών χαρτιών στην αρχή και στο τέλος κάθε υποενότητας. Με αυτόν τον τρόπο μεταγράφεται η λοξή ματιά της έκθεσης απέναντι στο μέλλον και στον χρόνο συνολικά, που περιλαμβάνει τον αναστοχασμό, την απορία, το δέος και την έκπληξη. Η υλικότητα του ολογραφικού χαρτιού σχετίζεται με τη μεταβλητότητα του χρόνου όπως μεταβάλλονται και τα χρώματα του χαρτιού ανάλογα με τη θέση και το φως.
Mε τη μορφή της κάψουλας επισημαίνονται επίσης τα έργα της μόνιμης
συλλογής που ανήκουν στην αφήγηση αυτής της περιοδικής έκθεσης.
The central visual element of the exhibition is a capsule that opens. It encapsulates the time and, as it opens, it unleashes the past, the future, the present or filings of time that belong everywhere. The creature-time that comes out of this capsule is represented fragmentally in the halls of the exhibition through painted parts of its imaginary body.
In addition, an inclination was used in the title of the exhibition, as well as at the holographic stickers in the beginning and at the end of each subsection. This gesture transcribes the oblique gaze of the exhibition towards the future and the time as a whole that includes reflection, wonder, awe and surprise. The materiality of the holographic paper refers to the variability of time as the colors of the paper vary according to location and light.
Τhe icon of the capsule also signs the works of the permanent collection that belong to the narrative of this temporary exhibition.
Συμμετοχή στην υλοποίηση των murals: Κοραλία Ίτσιου, Νάντια Κοτσινοπούλου